Pory roku w poezji

Tematem naszych jesiennych spotkań na lekcjach języka polskiego są pory roku. Wspólnie doświadczamy tego, jak twórca wiersza (Julian Tuwim), obrazu (Maksymilian Gierymski - Krajobraz jesienny - studium pejzażu) czy utworu muzycznego (Vivaldi) za pomocą dostępnych sobie środków (słowa, koloru, dźwięku) próbuje oddać nastrój charakterystyczny dla wybranej pory roku. Sprawą oczywistą jest to, iż mamy cztery pory roku. Zachęcam Was do zapoznania się z wierszem ks. Jana Twardowskiego, dla którego rok liczy sobie sześć pór. Czytając ten liryk trudno się z  nim nie zgodzić.

Sześć pór roku

 Jest w Polsce sześć pór roku

 chyba więcej nie ma

 przedwiośnie

 wiosna

 lato

 dwie jesienie

 jedna ze złotem ucieka

 w drugiej kalosz przecieka

 i zima

Podmiot liryczny dodał dwie inne pory roku - przedwiośnie i dwie jesienie, tak jakby chciał podkreślić, że są one ważne, różne od tych, które poprzedzają i zasługują na szczególną uwagę. 

Ale to jesień została podzielona na dwie części. Pierwszą częścią tej pory jest złota jesień, bardzo często rozmawiając o pogodzie w Polsce mówimy, że mamy właśnie "złotą polską jesień". W wierszu porównana do złodzieja, który ucieka ze złotem.  W ten sposób osoba mówiąca w wierszu chce opisać piękno przyrody jesienią: kolory i wygląd. Ucieka ona ze złotem i zostawia drugą jesień.

Druga jesień -  "w drugiej kalosz przecieka" kojarzy się z brzydką pogodą, z deszczem, z ulewą. Nie jest tak przyjemna jak pierwsza jesień.

W twórczości ks. Jana Twardowskiego bardzo często obecny był obraz przyrody, która zmienia się, nie jest jednolita, zaskakuje człowieka, a przede wszystkim jest dynamiczna i różnorodna. Nie ma nic wspólnego z nudą. 

M. Gierymski, Krajobraz jesienny - studium pejzażu, Muzeum Narodowe w Warszawie